Published By: Run2Day 17 dec. 2024
Het is 2008 als marathonloopster Nesrine Njeim voor de liefde naar Nederland verhuist. Ze woont dan in Amerika waar ze naast haar werk in de IT-sector fanatiek skiet. Dat heeft ze altijd gedaan. Ze is geboren in Libanon waar ze opgroeit in een sportief gezin met vier kinderen waarbij de lat (letterlijk en figuurlijk) hoog ligt. Ambitieus, Nesrine en haar zus Chirine doen mee aan diverse wereldkampioenschappen en Chirine zelfs aan de Olympische Spelen. Maar vooral de liefde voor sport, en skiën in het bijzonder, is wat het hele gezin ademt. Haar ouders hielden haar broers en zus vroeger soms zelfs thuis van school, als de omstandigheden om te skiën in het nabijgelegen skigebied perfect waren. Haar vader, nu 87 jaar, skiet nog steeds.
Hoe is die overgang van skiën naar marathons lopen gegaan?
‘Ik was 22 toen ik, zoals in een romantische film, mijn Nederlandse man ontmoette in een vliegtuig. We besloten na een aantal jaar om in Nederland te gaan wonen. Na de verhuizing probeerde ik mijn weg te vinden in een nieuw thuisland. Met mijn grote liefde, de komst van onze kinderen en mijn werk ging veel daarvan vanzelf. Maar er is een groot nadeel aan Nederland, waardoor het niet helemaal lukte om mijn draai te vinden: Er is hier geen sneeuw.
Via mijn werk besloot ik een keer mee te doen aan de Singelloop in Utrecht. Toen begon alles op zijn plek te vallen. Ik was vrij snel en vond het vooral fantastisch leuk. Competitie zit echt in mij. Ik wilde gelijk alles en méér uit deze sport halen. Ik begon meer en verder te lopen. In 2011 liep ik in Amsterdam mijn eerste marathon in 3:11.’
Nesrine stelt zichzelf het doel om de marathon binnen 3 uur te lopen. Een ambitieuze tijd, het duurt dan ook 3 jaar voor ze het haalt. In die jaren wordt hardlopen een steeds groter facet van haar leven. Ze loopt veel wedstrijden en traint na verloop van tijd elke dag.
Hoe beleef jij je sport?
‘Een dag niet lopen voelt voor mij bijna als een dag niet geleefd. Het is veel meer geworden dan sport, het is echt een levensstijl. Ik geniet altijd van hardlopen. Mijn grote drive om te ontdekken hoeveel ik uit mezelf kan halen kan ik hier helemaal in kwijt. Maar deze drive heb ik eigenlijk ook ten opzichte van het hele leven. Ik wil uit alles het maximale halen, uit elke dag. Vandaar dat ik jaar in jaar uit vaak om 5 uur de wekker zette om om 6 uur te gaan lopen. Om daarna op tijd te zijn voor de kinderen. Voor mijn fulltimebaan. Ook als ik in het weekend naar een feestje ging. Ik wil nooit iets missen.’
Als ze in 2022 binnen 2:48 over de eindstreep loopt voelt ze aan dat het tijd wordt om haar aanpak aan te passen. De gedroomde doeltijd is verschoven naar 2:40, liefst nog iets sneller. Ze klopt aan bij TwoZeroNine, het coaching bureau van Guido Hartensveld en Michel Butter.
‘Ik wist dat ik het anders moest gaan doen om mijn doel te halen. Ik wilde het nu echt serieus gaan aanpakken. Ik heb onder diverse trainers getraind maar noemde mezelf tot nu toe ‘uncoachable’, omdat ik, zoals ik al zei, het liefst overal ja op zeg en niks wil laten. Feestjes met wijn, reizen, werken, activiteiten met de kinderen, vrienden. Ik wil alles. Het eerste jaar met TwoZeroNine was dan ook lastig. Toen ik bijvoorbeeld onverwacht een uitnodiging kreeg om in Australië een cross te doen, wilde ik gaan en dat heb ik ook gedaan. Maar met name Guido was erg stellig: Als jij je doel wil halen, dan volg je onze adviezen en deze cross past daar echt niet in.
Hoewel ik het begreep verloor ik langzaam maar zeker mijn plezier in het hardlopen en mijn lijf sputterde ook tegen. Ik finishte in Rotterdam dit voorjaar in 2:46. Een snelle tijd maar niet in de buurt van wat ik wilde. Mentaal zat ik er helemaal niet goed in.
Met Michel heb ik toen een aantal gesprekken gehad over dit mentale stuk. Hij zei, Nesrine, het is leuk dat je doelen hebt maar je kunt je beter focussen op de reis. Probeer mindful te zijn, te genieten van je trainingen en niet te ver vooruit te kijken. Daar heb ik erg veel aan gehad.’
Op welke manier hebben jullie dit vormgegeven?
‘Na een break van 2 maanden halverwege dit jaar begonnen we ons te richten op de korte afstanden. Er werden 2 krachttrainingen aan mijn schema toegevoegd, dat had ik hiervoor nooit gedaan. Daarnaast nam ik een sportvoedingscoach in de arm, Joris Keppens. Ook nieuw voor mij. Langzaam begon ik sneller te worden en ook mijn plezier kwam terug. Ik schreef me in voor de Big10 en liep daar een PR, 35:25. Toen begonnen we plannen te maken voor de marathon. Zonder daar concrete doelen aan te hangen. Dat werden Amsterdam en Valencia.
Amsterdam ging goed. Hoewel de laatste kilometers van Amsterdam echt zwaar voelden, liep ik een goede race, voelde weinig druk en eindigde in een nieuw PR: 2:41. Ik herstelde er goed van en liep daarna nog de Zevenheuvelenloop. Het liep allemaal lekker, ik voelde me fit. Voor Valencia had ik dus helemaal niks te verliezen.’
Valencia
‘Na wat ontspannen dagen in deze stad stond ik met goede zin aan de start van de marathon. De eerste 3 kilometer kijk ik nooit op mijn horloge. Toen ik daarmee begon zag ik Yvonne van Vlerken op het parcours, een Nederlandse die me vertelde dat ze op een schema liep voor 2:36. Daar schrok ik van maar ik dacht, ik volg wel en dan zie ik wel waar het teveel wordt. Ik voelde me goed, ontspannen en ik had een lach op mijn gezicht. Bij het halve marathonpunt had ik ruim 2 minuten marge, dat gaf veel vertrouwen en gaandeweg de race begon ik steeds enthousiaster te rekenen. Mijn sub 2:40 werd elke kilometer haalbaarder.
Ik weet dat ik kan pushen als het zwaar wordt. Dus dat deed ik. Maar nog steeds kon ik elke minuut genieten van deze race. Ik finishte in 2:36. Een ongekend resultaat voor mij en een nationaal record in mijn mooie geboorteland, Libanon. Daar ben ik ontzettend trots op.’
Wat zijn volgens jou de belangrijkste factoren voor dit grote succes?
‘Consistentie is het allerbelangrijkste. Consistent trainen. En de belangrijkste les die ik dit jaar leerde was om te focussen op het proces, niet op de eindtijd. De toevoeging van krachttraining heeft me zeker sneller gemaakt. En de aanpassingen in mijn levensstijl die ik, met lichte tegenzin, maakte met betrekking tot rust zorgden voor een beter herstel. Ook de voedingscoaching heeft een enorm verschil gemaakt. Daarvoor at ik soms uren niks na een lange duurloop of liep op nuchtere maag.’
Hoe zie je 2025 voor je?
‘Ik zou altijd met hardlooppensioen gaan als ik dit doel haalde. Maar dat gaat natuurlijk niet gebeuren. Ik ben nu 41 en nog helemaal niet klaar. Ik ga door op deze voet, dan zie ik wel wat er allemaal gaat gebeuren. Het aankomende half jaar ga ik me weer richten op de korte afstanden. Ik train dan niet voor een marathon. Nou ja, niet helemaal. Er komt er een: Tokio. Dat is mijn laatste van de nu nog 6 Majors. Daar ga ik gewoon keihard van genieten.’