Een hart voor sport
Published By: Jerrel 22 jun. 2020
Posted In: Verhalen
Een hart voor sport
De in Den Haag geboren Wouter Duinisveld probeert alles uit het leven te halen, ondanks en dankzij een donorhart. Dertien jaar geleden werd zijn hart door een virus verwoest, zijn leven hing aan een zijden draadje en zijn droom om een triatlon te volbrengen leek slechts bij dromen te blijven.
Zijn leven krijgt een nieuwe kans terwijl op hetzelfde moment zijn donor is overleden. Elke dag is hij hem of haar dankbaar voor zijn nieuwe leven. Een leven dat hem is gegund door iemand die hij helemaal niet kent. Dat is het mooiste geschenk dat je kan wensen.
"ELKE DAG BEN IK MIJN DONOR DANKBAAR VOOR MIJN NIEUWE LEVEN"
-Wouter Duinisveld
Sinds transplantatie is zijn kwaliteit van leven enorm verbeterd. Wouter geniet met gezin en vrienden g van het leven en is atleet in een professioneel triatlonteam. Dankzij zijn nieuwe hart kan hij weer doen wat hij het liefste doet: sporten!
Dankzij een donorhart, een team van medici en bergen wilskracht heeft Wouter zijn lot weten te keren.
Zes juli 2014 was het zover, Wouter finisht tijdens de Ironman Frankfurt met een lach op zijn gezicht. Het leven is mooi. Hij leeft zijn droom en voelt zich de gelukkigste man op aarde.
Documentaire
De korte documentaire ‘Finish in zicht’ werpt een licht op het bijzondere verhaal van Wouter Duinisveld. De makers Lukie Hamelink en Julia Kieftenbeld willen de tegenslag en het doorzettingsvermogen van hun hoofdpersoon laten zien.
De makers van de documentaire komen zelf ook uit de regio Den Haag. “Via mijn moeder ben ik terecht gekomen bij zijn verhaal, ik wist gelijk dat ik hier een documentaire over wilde maken. Wouter vertelde ons dat hij de documentaire ook zag als nalatenschap voor zijn kinderen, dit verdubbelde onze motivatie” aldus Lukie. Samen is het duo aan de slag gegaan met filmen totdat het coronavirus Nederland trof. “Voor ons hoofdpersoon zou dit zijn leven opnieuw op zijn kop zetten, hij kan zijn leven niet weer oppakken als de maatregelen versoepelen. Dit kan pas bij een vaccin” vertelt Julia.
In het licht van Wouters kwetsbaarheid wisten de makers dat de documentaire door moest gaan. “Bij een documentaire film je wat er gebeurt, daarbij was dit opnieuw een tegenslag om vast te leggen”. De makers brachten hun filmapparatuur bij hem langs en gaven hem instructies om zichzelf te filmen. “Inmiddels komen we soms op afstand filmen met mondkapje en al. Ook zijn we begonnen met een crowdfunding zodat we animatie in de documentaire kunnen betalen”. Binnen een paar dagen hebben de dames hun streefbedrag behaald, nu willen ze meer ophalen zodat hun documentaire naar nog een hoger niveau kan. De crowdfunding duurt nog tot dinsdag 23 juni.
Steun het project hier.
“Ik hoop dat de mensen die straks de documentaire bekijken ontroerd worden, weggaan met een positief gevoel en kracht halen uit zijn verhaal”.