Wie Run2Day al een tijdje volgt, kent Jaimy-Gayle van de Wal (28) vast al van gezicht. Ze is al jaren een van onze vaste hardloopmodellen. We vroegen haar wat hardlopen voor haar betekent. Deel 2: Gelijk exit.

Na een start bij een lokale tennisclub, stroomde Jaimy al snel door naar de bondstraining van de KNLTB. Ze was toen elf jaar oud en trainde drie tot vier keer per week. Daarna ging ze naar een tennisschool, waar ze met kinderen van het zelfde niveau kon trainen. ‘Het fijne was dat mijn trainer ook mee ging naar toernooien, alles was wat professioneler dan op de club. Ik heb er veel geleerd’, vertelt ze. Toen haar groep wat uit elkaar viel, stapte ze over naar een tennisschool in Valkenswaard. ‘Daar was iedereen heel gedisciplineerd en dat paste bij mij; van mijn twaalfde tot mijn zestiende stond ik in de top vijf van Nederland.’

Malaga

Op haar achttiende stond Jaimy eerste van Nederland. Tijd om nog verder door te breken, dus vatte ze het plan op om naar het Spaanse Malaga te verhuizen. Ze zette een crowdfunding op en vertrok. Na ruim een jaar verhuisde ze terug naar Nederland. Ze kon niet zo goed aarden in het zuiden. ‘Het Spaanse ritme werkt niet goed voor mij. Fysiek was ik daar niet top, doordat we anders aten en ook vaak heel laat aten. Ik raakte er vermoeid van. In plaats van steeds een klein beetje, aten we daar drie keer per dag grote hoeveelheden. Daar voelde ik me niet lekker bij. Op tennisgebied heb ik daar heel veel geleerd, dat wel.’

Exit

In de jaren die volgden, speelde ze nationale en internationale toernooien op hoog niveau, tot ze op haar twintigste ineens een krak voelde in haar schouder. Het was tijdens de Masters in Rotterdam, een belangrijk toernooi. Ze speelde de kwartfinale tegen de nummer vier van Nederland. Ze stond voor, maar ineens was daar die knak in haar schouder - ze kon niet anders dan stoppen, inpakken en uithuilen. ‘Het was gelijk exit’, herinnert ze zich. Haar revalidatie was lang en slepend, want echt herstellen wilde haar schouder maar niet. Er zat een scheurtje in haar schouder dat niet operabel was. ‘Het is nooit echt opgelost; ik heb anders moeten leren spelen.’ Lange toernooien zaten er niet meer in voor Jaimy. Wat wél kan: competitie spelen. Ze doet dat nu op nationaal en internationaal niveau en kan haar lichaam de rust geven die het soms nodig heeft - iets dat niet gaat op toernooien die dag na dag doorgaan.

Hardlopen

Naast het tennissen was er altijd al hardlopen voor de topsportster. ‘Ik werkte twee keer per week met een looptrainer om technisch goed te kunnen lopen. Hij leerde me tennisspecifieke loopoefeningen; interval sloot natuurlijk het meest aan bij mijn sport. De eerste twee dagen na een toernooi deed ik wel eens een duurloopje, om mentaal en fysiek te herstellen van de lange dagen op de baan.’ Nu geniet ze van hardlopen als manier om haar hoofd leeg te maken. ‘Tennis is mentaal een lastige sport; het is heel individueel. Er komen verwachtingen bij kijken en druk; er zijn ups en downs. Als je een wedstrijd verliest, ligt dat puur aan jezelf. In het hardlopen voel ik totaal geen druk, daarom vind ik het zo ontspannend en fijn.’