5 weken voor dé datum horen dat je 2 kaarten ontvangt van Run2Day. Spannend vond ik dat wel een beetje. Zeker als je bedenkt dat t lopen alweer even op en laag pitje stond. Na het benaderen van wat hardlopende vrienden heb ik een slachtoffer gevonden die op deze korte termijn ook mee wil lopen. 4 weken lang hou ik me aan een schema van 4 keer per week lopen: korte afstanden, lange afstanden. Steeds iets langer, steeds iets sneller. Tot ik er een goed gevoel over had. Natuurlijk een week vooraf last van mijn kuiten, de welbekende overbelasting. Uiteindelijk blijkt dat mijn loopmaatje zelf al een tijdje niet te hebben getraind, en ook het Dam tot Dam vooruitzicht heeft hem niet aan het lopen gezet. Het zag er naar uit dat ik in mijn eentje zou gaan starten… Tussen heel veel andere loopfanaten… Wat een happening! Het lijkt een chaos bij het inleveren van je spullen, maar het blijkt zeer goed geregeld. Met mijn gesponsorde shirt van Run2Day en mijn niet meer nieuwe, maar wel mijn lichtste Asics schoenen ga ik naar mijn startvak, na een lange rij bij het toilet. Het startsein klinkt en ik begin op en langzaam drafje te lopen, zoals iedereen adviseerde vanwege de tunnel. Die tunnel was een superervaring, met name omdat er iemand begon met klappen, en de hele tunnel klapte mee. Wat een impact! Na 5 km blijk ik wel erg langzaam te lopen dus versnel ik een beetje. Ik loop lekker, word enthousiast van de mensen en muziek langs de kant, maar na ongeveer 10 km voel ik bliksem in mijn kuit. Ik besluit door te lopen en mijn poot letterlijk stijf te houden en kom 6 km later toch nog redelijk vlot over de finish. Net daarvoor zie ik mijn ouders en mijn vriend juichen. Door mijn euforie vergeet ik mij klok stil te zetten, maar weet zeker dat ik ver binnen mijn streeftijd ben gebleven. Geweldig! En die grote plak die je dan krijgt, die hangt nu nog een tijdje te schitteren in de woonkamer. Alles was die dag geweldig, wat een belevenis. Volgend jaar weer graag! Door Mindel Schellevis