Na een paar weken rust en herstel na de London Marathon zijn wij benieuwd hoe het met Eline gaat. We vragen haar wat de nieuwe doelen zijn, hoe ze terug kijkt op de marathon, maar ook op de actie voor het Leontienhuis.

Hoe waren de dagen na de London marathon? En hoe was de spierpijn?
De dagen na de London marathon waren heel bijzonder. Ik heb me nog nooit zó gelukkig en trots gevoeld als toen. Dit gevoel overviel me eigenlijk al vanaf het allereerste moment dat ik de finish over liep en het hield daarna nog een paar dagen aan. Zo’n marathon lopen is echt niet niks: 42,2 km rennen vraagt zowel lichamelijk als mentaal veel van je. Een aantal jaar geleden had ik nooit durven dromen dat het me ooit zou lukken om een marathon te finishen. Met het besef in mijn achterhoofd van waar ik toen stond (ziek, zwak en ongelukkig) en waar ik nu sta, voelde ik me ontzettend krachtig.

Spierpijn had ik natuurlijk wel. Héél veel spierpijn. Maar dat was het allemaal waard! Ook merkte ik dat mijn lichaam hard aan het werk was om alle schade te herstellen. Mijn rusthartslag was de eerste dagen na de marathon vrij hoog, mijn energieniveau was laag en ik had veel honger. Niet zo gek natuurlijk, want een marathon rennen kost nou eenmaal veel energie. Door goed voor mezelf te zorgen en rustig aan te doen, voelde ik me binnen een week gelukkig weer helemaal de oude.

De laatste paar kilometers waren zwaar, hoe kijk je terug op dat laatste stuk?
Achteraf heb ik de afstand misschien wat onderschat. Ik had getraind tot de 33 km en die gingen me (zowel in de training als tijdens de marathon) best gemakkelijk af. Maar daarna… was het écht afzien. In mijn voorbereidingen heb ik anderen vaak horen zeggen dat de marathon pas vanaf 35 kilometer begint, en dat cliché kan ik inmiddels alleen maar beamen. Tussen de 35 en 40 kilometer zijn er zeker momenten geweest dat ik overwogen heb om uit te stappen, maar in plaats daarvan besloot ik tempo te minderen, niet na te denken over het aantal kilometers dat ik nog te gaan had en mezelf te focussen op iedere stap die ik zette. Op die manier is het me toch gelukt om de finish te halen. Van de route heb ik de laatste kilometers echter niet zo veel meegekregen. Op de foto’s zag ik opeens terug dat we strak langs de Big Ben gelopen waren. Daar heb ik tijdens de marathon niks van meegekregen, haha!

Ben je blij met het bedrag wat je hebt opgehaald voor het Leontienhuis?
Ja! In totaal heb ik bijna twee keer meer dan mijn doelbedrag opgehaald, daar ben ik heel blij mee. Ik kan alle donateurs niet vaak genoeg bedanken en weet zeker dat het Leontienhuis dit geld ontzettend goed kan gebruiken.

Volgens mij wilde je een snellere tijd neerzetten tijdens de London Marathon, ga je snel weer een marathon lopen?
Mijn trainingen waren inderdaad gefocust op een snellere streeftijd, namelijk tussen de 3.20 en 3.30. Maar het belangrijkste doel was: lekker lopen en genieten! Dat laatste heb ik zeker gedaan; ik vond het een fantastische ervaring. En als ik twee weken voor de marathon geen maagontsteking had gekregen, denk ik ook dat het me misschien wel gelukt was om de marathon binnen de 3.30 te finishen. Nu heb ik er 5 minuten langer over gedaan. Tja… So be it! Het maakt me niet minder trots. En tegelijkertijd weet ik nu zeker dat er nog wat te verbeteren valt. Die tweede marathon gaat er sowieso komen. Wanneer weet ik nog niet precies, maar ik gok ergens in het najaar van 2023.

Veel hardlopers komen een beetje in een zwart gat na het lopen van een marathon, geen doel meer hebben zorgt vaak voor het verliezen van motivatie. Hoe ervaar jij dit?
Dat zwarte gat herken ik enorm! Maar een verlies aan motivatie zeker niet. Sterker nog, de marathon heeft er alleen maar voor gezorgd dat ik nóg meer plezier ervaar in het hardlopen en graag een betere hardloper wil worden. Ik heb vrij snel een nieuw hardloopdoel gesteld en blijf lekker doortrainen met trainer Luc Schout, die mij ook naar de marathon toe heeft begeleid.

Kijkend naar de schoenen hoe vond jij het om de marathon op de Vongo te lopen?
Ik vond de Vongo’s erg fijn rennen tijdens alle marathontrainingen. Zowel duurloopjes als tempo’s gingen er goed mee. Tijdens de marathon zelf, gaven ze alleen net wat te weinig demping en ondersteuning. Dit ligt op zich niet aan de schoen zelf, maar voornamelijk aan het asfalt in Londen (wat helaas niet de kwaliteit heeft van het asfalt in Nederland) en aan mijn voeten. Ik overproneer vrij heftig, en had er waarschijnlijk baat bij gehad om een schoen te dragen die hier meer voor corrigeert.

Wat zijn nu je hardloopdoelen?
Op 20 november staat de Zevenheuvelenloop op de planning, dus daar train ik de komende weken als eerst naar toe. Voor de tijd daarna heb ik nog geen nieuwe doelen gesteld. Daar ga ik binnenkort samen over sparren met mijn trainer. Zelf denk ik aan een halve marathon in het voorjaar van 2023. Het lijkt me tof om te trainen voor een snelle tijd. Maar tegelijkertijd wil ik mezelf geen druk opleggen. Uiteindelijk doe ik hardlopen vooral voor mijn plezier, dus dat blijft ten alle tijden voorop staan!

PS: Eline liep in Londen voor het Leontienhuis, dat haar geholpen heeft van haar eetstoornis te genezen.