Vincent de Jong wilde voor zijn dertigste een marathon lopen. Nu is hij 32 en gaat het er eindelijk van komen: op 2 oktober staat hij aan de start van de TCS London Marathon. Samen met Run2Day en New Balance maakt hij nu van een droom een plan.

Een aantal hick ups voorkwam dat Vincent zijn debuut op de marathon eerder maakte. Sowieso gooide Covid voor veel lopers roet in het eten, dus ook voor hem. Maar tijdens die periode wist hij wel heel zeker dat hij die 42 kilometer niet van zijn verlanglijstje zou schrappen. ‘Een vriend van me organiseerde een coronamarathon; we zouden met een kleine groep meedoen. Mijn trainingen gingen niet vlekkeloos door wat pijntjes en blessures, dus uiteindelijk liep ik tot 30 kilometer mee in die marathon. Toen dacht ik al wel: het is een best eind; ik had veel respect voor de rest van de lopers die hem helemaal uitliepen. Hoe langer ik train, hoe meer respect ik krijg voor die afstand.’ Hij wil graag onder de drie uur lopen, maar dat hoeft niet meteen bij zijn debuut te gebeuren.

Pas op de dag van de wedstrijd bepaalt hij op welk tempo hij vertrekt. ‘Eerder niet. Pas op dat moment weet ik hoe goed ik die dag ben. Ik probeer goed naar mijn lichaam te luisteren, zodat ik weet wat het op dat moment aankan. Belangrijk daarbij is het vertrouwen dat ik uit de trainingen haal. Ik voel me het lekkerst als ik helemaal uitgerust ben en geen vermoeidheid in mijn benen voel - zo hoop ik dus wakker te worden in Londen.’ De voorbereiding verloopt tot nu toe wederom niet zonder hobbels op de weg; het lijkt het echte leven wel. Vincent kreeg in augustus corona en hij voelde hem wel even, om het zo maar te zeggen.

‘Door die week waarin ik ziek was, miste ik mijn trainingen. En ook in het herstel train ik minder dan normaal, dus ik moet even zien wat voor effect dat uiteindelijk op mijn marathonvorm zal hebben. Een soort van voordeel is dat ik niet zo veel in de hitte heb hoeven trainen - ik loop graag rond een uur of elf, twaalf en dan is het soms erg warm. Ik heb er niet heel veel moeite mee hoor - tempo aanpassen, shirt uittrekken en dan gaat het wel.’

‘Na twee uur begint het onbekende voor mij’

Hard trainen vind ik leuk om te doen en variatie zorgt ervoor dat ik kan blijven lopen en niet geblesseerd raak. Daardoor geniet ik ook van de rustige herstelloopjes, waarna ik weer klaar ben voor het intervalwerk - en repeat.’ Vincent traint zonder trainer of schema. ‘Ik luister naar mijn lichaam en pas mijn kennis over fysiologie en training toe op het hardlopen.’ In een week doet hij een herstelloop, een lange, rustige duurloop, een training van 60 tot 90 minuten op marathontempo en een intervaltraining. Hij traint vijf keer per week; afhankelijk van hoe fit hij zich voelt, beslist hij hoe hij die vijfde training invult.

Zijn eerste marathon houdt hem bezig, niet alleen in de trainingen, maar ook mentaal. ‘Ik kan twee uur lang redelijk comfortabel lopen, dus het laatste uur zal wel zwaarder worden. Het tempo vasthouden zal soms niet meevallen, maar dat loslaten is niet wat ik wil. Het wordt een mentaal spelletje van pijn, afzien en toch doorgaan’, grijnst hij. Hij verwacht dat de sfeer in Londen hem door de moeilijke momenten heen zal trekken. ‘Ik moet ervoor zorgen dat ik de eerste twee uur goed naar mijn lichaam luister en ontspannen kan lopen op een vertrouwd tempo. Daarna zal de pijn wel toenemen; na die eerste twee uur begint voor mij het onbekende - spannend, wel.’

‘Je trekt je schoenen aan, gaat naar buiten en je komt voldaan weer thuis: dat is de essentie van hardlopen voor mij. Zo’n doel als de marathon geeft het lopen voor mij een extra twist. Ik ben competitief ingesteld en de combinatie met mijn eigen doelen willen halen, maakt hardlopen zo mooi. De progressie is goed meetbaar en ook dat geeft me voldoening’, legt hij uit. Het liefst maakt de bedrijfsleider van de Run2Day-winkels in Amsterdam zijn kilometers op de 1080 van New Balance. ‘Het is een goede, dempende schoen die me een vertrouwd gevoel geeft op lange afstanden.’

Hij weet dat hij door vermoeidheid heen kan lopen. ‘Ik blijf tegen mezelf praten, zeg dingen als ‘ontspan, blijf ademen’. Soms ga ik zo diep dat alles begint te tintelen. Dan vraag ik me wel eens af wat ik aan het doen ben, maar ondertussen loop ik wel gewoon door. Als ik dan nog twee kilometer moet tot de finish, is dat wel te doen, maar wat als ik dan nog tien kilometer te gaan heb? Bijt ik dan ook nog door die pijn heen? Die uitdaging triggert mij.’