Wedstrijd verhalen
Published By: Jerrel 20 apr. 2023
Posted In: Nieuws
Wedstrijd verhalen
Bij Run2Day zijn we altijd op zoek naar inspirerende verhalen. Dit keer delen we graag enkele verhalen van Run2Day'ers die de Boston Marathon en Rotterdam Marathon hebben gelopen, twee van de meest prestigieuze marathons ter wereld. Verhalen over doorzettingsvermogen, epische uitdagingen en dat magische moment wanneer de finishlijn in zicht komt. Van persoonlijke records tot emotionele momenten, deze verhalen zullen je zeker inspireren om zelf wellicht ook de marathon te lopen.
Vincent en Mathijs, Run2Day Amsterdam, Marathon Rotterdam
Rotterdam Marathon
Mathijs:
Vandaag is de dag dat het gaat gebeuren, wat een zenuwen! Ik heb niet lekker geslapen en mijn normale ontbijt krijg ik met veel moeite op. Rustig aan maak ik mij klaar om richting de trein te vertrekken waar ik samen met Vincent had afgesproken. Op naar Rotterdam!
Vincent:
De wekker gaat om 6:36u, ik schiet rechtop. Ik heb geen zin, ik heb geen zin. Geen idee waarom ik dat dacht, misschien door de reis die ik nog moest afleggen met de trein naar Rotterdam. Bang voor vertraging, nerveus voor hoe het zou gaan. Al was ik helemaal niet zenuwachtig en keek ik er echt naar uit.
3 uur voor de start is het tijd voor mijn ontbijt. Overnight oats met banaan en extra eiwitten, niet te gek.
Om 7.45u heb ik afgesproken met Mathijs op Station Zuid. De trein rijdt stipt, dus weer wat zorgen minder. Op naar Rotterdam. De tas zit vol met Maurten gels, 2 bidonnen zijn gevuld met 320mix en 1 met 160mix. Uiteraard heb ik ook standaard m’n elektrolyten bij me en magnesium tegen kramp.
1 uur voor de start. Het is tijd om mijn eerste bidon 320 leeg te drinken. Rustig gaat m’n outfit aan en kan het loslopen beginnen. Boompje hier, dixie daar en dan het startvak in.
M: Het is druk bij de start, zo veel mensen. Het is zoeken naar je plek om de Erasmusbrug te beklimmen. Maar de mensen zouden zich toch wel snel verspreiden over het parcours?
“You’ll never walk alone”, een zoomer telt af en de eerste meters worden gemaakt:
M: km 0 - 8
De eerste kilometers starten we rustig, met de massa mee. Vooraf heb ik de 5km tussentijden op mijn arm geschreven, en ja hoor, op de seconde perfect zijn we bij de eerste 5km doorgekomen. Tempo: 4:12. Het voelde nog makkelijk aan en we gingen in een mooi tempo dat ontzettend lange fietspad op bij Rotterdam-Zuid. Tijd voor mijn eerste gelletje!
V: km 8 - 16
He, dit komt me weer bekend voor. 5 Jaar geleden was ik hier voor de estafette met Run2Day. Nu mogen we zelf afzien. Gelukkig gaat het nog lekker. Gaan we nog 4:12?
We draaien het fietspad op, file rennen! We zitten een beetje vast in de pacer groep van 3:00u. We besluiten te temporiseren, even geen gekkigheid, maar rustig met de groep mee.
M: km 16 - 24
De Dam tot Damloop zijn we gepasseerd! De herinneringen aan de Rotterdam marathon van vorig jaar kwamen naar boven: “Hier ben ik vorig jaar 4 gelletjes verloren…”. We passeren Rotterdam Ahoy en ik vraag: “Vin, alles nog goed?”. “Ja, maar mijn schoen zit los… maar komt wel goed hoor”. Volgens mij heeft dat probleem zich vanzelf verholpen, want een pauze was niet gemaakt en ik heb hem er ook niet meer over gehoord! In een mooi tempo liepen we voorbij het halve marathon punt, we zijn halverwege. Bij de Brielselaan werden we vol goede moed toegejuicht en gingen we zo de tweede helft in. Vanaf nu beginnen de kilometers langzaamaan te tellen. Ik begin trek te krijgen, als dat maar geen hongerklop wordt…
V: km 24 – 32
Kijk eens Mathijs, dit is toch mooi. De Erasmusbrug ligt weer voor ons. We worden over de Zwaan heen geschreeuwd. Wanneer de brug afloopt pakken we weer het tempo op. 4:12. We komen bij het gedeelte waar de elite ons tegemoet lopen. Verdomd, de eerste vliegt voorbij. Was dat Bashir? Niet veel later zien we Abdi, geen idee op welke plek. Het is overal een groot feest. Wij moeten nog even de plas om Mathijs, en dan zijn we er ook.
Bij km 30 staat m’n vriendin met m’n 3e bidon. Ik weiger, omdat ik nog een beetje heb en ik voel me nog top.
M: km 32 - finish
De laatste 10, maar zeker niet de makkelijkste 10. We beginnen aan de Kralingse plas. Ik weet nog van vorig jaar dat ik ergens in dit bos de man met de hamer ben tegengekomen. Gaat dit nog een keer gebeuren? Tot nu toe voel ik me nog goed, tuurlijk er begint een beetje vermoeidheid op te spelen, maar het zou de marathon niet zijn als dit niet zou gebeuren.
V: He, ik zie Lars! Samen met z’n vriendin gaan ze voor een mooie tijd onder de 3 uur. Lars schreeuwt me nog na dat ik lekker ga.
M: Vincent begint het tempo op te voeren. Er komen kilometers aan van onder de 4 minuten per kilometer. Ik ga even mee, maar voel na 3 kilometer dat het fout gaat als ik mee blijf gaan. Ik besluit het tempo te verlagen en denk bij mezelf dat de winst voor Vincent is.
V: Ik ga lekker, ik kijk om en zie Mathijs niet meer. Ik heb gevoel alsof ik vlieg. Ik haal Arjen Robben in, hij heeft het zwaar. Gelukkig sprak Erben Wennemars bemoedigende woorden en dat motiveerde mij ook weer. Ik voer het tempo op en ren op kilometer 40 af tot mijn hamstring begint te pruttelen.. toch niet weer he.
M: Ik maak het rondje af en bij de bocht op 40 km kan ik mijn ogen niet geloven, wat doet Vincent daar nou? Met kramp in zijn benen staat hij stil en loop ik hem langs. “KOM OP VIN, LAATSTE STUKJE!” De laatste 2 kilometer beginnen zwaar te worden. Met volledige focus loop ik richting de finish. Ik zie een markering met 1000 meter te gaan, we zijn er bijna! De laatste versnelling wordt ingezet en ik draai de Coolsingel op, maar dat stukje is toch langer dan ik dacht. Die duizenden mensen die je staan toe te juichen voor de finish geven kippenvel. Uiteindelijk bereik ik de eindstreep met een tijd van 2 uur, 56 minuten en 5 seconden, een PR!
V: Ik sta stil en ik baal. Ik kijk op m’n klok, ik heb nog genoeg tijd om in ieder geval onder de 3 uur te finishen. Kom op Vin, hoor ik en Mathijs vliegt me voorbij. Even later komt Robben langs. Ik vraag een bidon uit het publiek en gooi een halve liter water naar binnen. Had ik die bidon op kilometer 30 maar gepakt. Langzaam pak ik het weer op en ik begin te rekenen en te jagen. Ik zie oranje singlets, loopt Mathijs nog ergens? Ik haal Robben weer in en ik ga weer op jacht. Nog 1000 meter zie ik op de weg. Ik kan het! Het geschreeuw klinkt als een lange pieptoon, maar het is fantastisch. Toch voel ik de kramp weer terugkomen. Ik kan mn knieen niet meer buigen en met gestrekte benen stuiter ik over de finishlijn. 2:57:21. M’n tijd van Londen is verbeterd!
Afloop
Ik loop langzaam het finishvak uit en ik hoor keihard mijn naam. Is dat Vincent? Dat heeft hij mooi herpakt met kramp in zijn benen. We strompelen samen verder richting de medailles, beide met een enorme lach op ons gezicht. Wat een mooie editie was dit, op naar de volgende!
Marjolein, Run2Day Hoofdkantoor, Boston Marathon
Boston Marathon
Wanneer ik ‘echt’ begonnen ben met proberen te kwalificeren voor Boston weet ik niet meer zo goed. Waarschijnlijk na de 2e keer dat het me lukte om binnen de 4uur te finishen, in New York, 2019. Een magische grens, onder de 3:40 waarvan ik geen idee had of het haalbaar was. Zeker die jaren daarvoor was ik nog druk met m’n breaking 4 project en leek Boston iets waar ik alleen over kon dromen. Ik trainde gestaag door, tijdens de pandemie, probeerde het kansloos een keer Berlijn toen het veel te warm was. En toen werd het april 2022 en lukte het: 3:37 in Hamburg. Na een paar maanden wachten of dat wel echt snel genoeg was kwam die ene mail. Ik mocht gaan! Ik was in de hemel en boekte samen met co-qualifier Annelies de trip bij Tui.
Vrijdag de 14e gingen we. Een marathon weekend is altijd een goed idee en deze beloofde nogal wat. Knijp ons, we gaan! Na de vlucht direct van start met een bezoek aan de expo, waar dat lang gedroomde tasje met startnummer op ons stond te wachten. De dagen erna deden we al die dingen die wij marathon mensen graag doen. We fietsten door de stad, we shopten snoep en hardloopspullen, we deden de bustour om het parcours te verkennen, we gingen lekker vroeg naar bed, we deden een shake out run we gingen vooral van het ene carb load moment naar het andere. Italiaans broodje.. JA.. Beste donut van the entire country.. JA.. Pasta en toch ook nog maar pizza.. JA! Het leven van een hardloper is soms meer dan fantastisch.
En toen werd het Marathon Monday. Patriots day, iedereen vrij in Boston. Het hele evenement voelt een beetje als Groundhog Day, elk jaar speelt zich weer exact dezelfde film af, alleen de weersomstandigheden zijn anders. Dit jaar hadden wij ook een rol. Net als Eliud, Nienke, Ilona, Daphne, Danya, Liesbeth en nog zo’n 30.000 andere lucky birds. Als ik probeer m’n vinger te leggen op wat Boston zo bijzonder maakt is het dat Groundhog Day gevoel denk ik. Een historische marathon, waar elk jaar opnieuw dezelfde unieke gebeurtenissen plaatsvinden. Door de ogen van ons avontuur zal ik er meer over vertellen.
7:45
We arriveren met de metro in het finish gebied rondom Boylston Street. We lopen door Boston Common, het aangrenzende park waar tientallen gele schoolbussen klaarstaan om alle deelnemers naar Hopkinton te brengen. We gaan onze tas droppen en zien de indrukwekkende blauwe finish boog opdoemen halverwege de straat. Ik heb er zin in. Ik ben gek genoeg niet zenuwachtig. Ik ben blij. Ik probeer alles in me op te nemen. Ik voel dankbaarheid dat ik hier nu eindelijk ben. Dat de dag waarvan ik hoopte dat hij aan zou breken nu eindelijk daar is. Ik ben in Boston, ik mag deelnemen aan dit fantastische evenement. Het voelt een beetje onwerkelijk ook.
10:00
In het startgebied in Hopkinton, een stadje waar niemand ooit van zou hebben gehoord omdat het piepklein is en er behalve de jaarlijkse start van de Boston Marathon niet zo heel veel spannends gebeurt, regent het behoorlijk. Gelukkig staat er een grote tent om te schuilen. Deelnemers maken zich klaar voor de race. Ze smeren wat, carb loaden wat, plassen en poepen wat. Een wat oudere meneer ligt onder een dekentje met zijn ogen dicht.
10:50
Onze wave mag starten maar omdat we nogal treuzelen en over het hoofd zagen dat het een behoorlijk stuk lopen is naar de startvakken, redden we dat niet. Achteraf niet het handigste wat we hadden kunnen doen. Wat ik bijzonder vind aan de wandeling naar de start zijn alle mensen die op dat stuk al staan om je aan te moedigen. Het zijn er veel. Ook de enorme hoeveelheid vrijwilligers daar die vol liefde en overgave hun taak van die dag volbrengen, vind ik overweldigend en mooi.
11:15
Annelies en ik starten. We hebben afgesproken om samen te lopen, maar elkaar los te laten wanneer het zover is. De eerste 10 km gaan grotendeels downhill en die wetenschap heeft veel van mijn zenuwen vooraf weggenomen. Dat was heerlijk. Ik weet dat start stress voor mij het moeilijkst is. Daarna gaat het ‘vanzelf’. Dat het druk is in het begin wisten we maar dat we door later te starten nu ook in een andere tempo groep terecht zijn gekomen hadden we ook moeten weten. De eerste chille 5 km naar beneden zijn dus helemaal niet zo chill omdat we totaal niet vooruitkomen. Fantasieën over PR’s laat ik los. En het is prima. Ik besluit vooral goed te luisteren naar het veel gegeven advies om deze marathon op gevoel te lopen.
KM 21
Rondom de helft nadert Wellesley College, een van de ijkpunten van het evenement. De gillende meisjes die op deze school zitten kan je al ver van tevoren horen. Als je er voorbijloopt is het geluid oorverdovend. En hartverwarmend. Annelies verdwijnt daar ergens in de menigte. Het was fijn om de helft samen te lopen maar alleen door is ook goed. Vandaag vind ik alles goed merk ik. Ik ben in mijn eigen wereld, deelnemer, toeschouwer, alles tegelijk. Het is een heerlijke staat van zijn.
KM 24
De Newton Hills doemen op. 4 heuvels over een lengte van een km of 10. De wetenschap dat ze er gingen zijn, dat er tussendoor ruimte is om ze een beetje te verwerken en vooral, dat je daarna naar beneden mag, maakt dat ik ook die prima doorsta. Wat fijn is dat de top van Heartbreak Hill, de laatste en hoogste, wat eerder komt dan verwacht. Als ik hem afloop voel ik tranen en die laat ik maar gaan, eventjes want ja. Je moet door.
KM 35
De laatste km’s van een marathon staan er niet om bekend dat ze makkelijk en pijnloos zijn, en dat is nu ook niet zo. Downhill is lekker maar minstens zo pijnlijk na alles wat achter me ligt. Er is nu een groter besef dan in eerdere marathons dat het er bijna op zit. Dat het voorbijgevlogen is. Dat het fantastisch is dat ik het mee mocht maken. Dat het heerlijk is om je door al die enorme massa’s mensen gedragen te voelen, die er ook voor jou staan om je aan te moedigen of je een bekertje water aan te reiken.
Dat je door de steun van andere mensen overal doorheen komt.
FINISH
Na een vrijwel rechte lijn naar Boston, doemt het legendarische CITGO bord op, eerlijkheid gebied te zeggen dat ik daar niet echt een actieve herinnering aan heb. Volgende een na laatste iconische stukje zijn de laatste 2 bochten, Hereford street en dan Boylston street. T-shirts zijn geprint met de uitspraak ‘Right on Hereford, left on Boylston’. En dan is het zover. De laatste meters richting die enorme blauwe boog. Voor zover mogelijk NOG meer juichende toeschouwers. Ik voel me blij en gelukkig. Toch ook om dat het erop zit. De lange weg naar Boston.