In 2016 en 2017 was de droom van een marathon heel ver weg voor Eline. Ze mocht niet hardlopen en op een bepaald moment zelfs helemaal niet meer bewegen. Dankzij de eetstoornis Anorexia Nervosa was haar leven één groot zwart gat. ‘Met kilo’s ondergewicht, een hart dat nog maar 30 slagen per minuut maakte en een lichaam dat geen energie meer had om meer te doen dan puur ‘overleven’, was het iedere dag de vraag of ik de volgende wel zou halen’. Inmiddels is ze hersteld en staat ze op 2 oktober aan de start van de TCS London Marathon.

Eline hoopt met de marathon een mooi geldbedrag op te halen voor het Leontienhuis, een vrijwilligersorganisatie die hulp biedt aan mensen met een eetstoornis. ’Toen ik zelf ziek was, ben ik naar het Leontienhuis gegaan om een inspiratiesessie van Leontien van Moorsel bij te wonen. Daarin vertelde zij over haar eigen verleden met anorexia. Op dat moment realiseerde ik me pas hoe ongelukkig de eetstoornis mij eigenlijk maakte. Ik kon niet meer naar school, ik kon niet meer sporten en mijn hele sociale leven lag op zijn gat. Ik was alleen maar bezig met eten – of beter gezegd niét eten – en had nergens anders ruimte voor of zin in. Leontien liet mij inzien dat het leven het waard is om voor te vechten en dat het écht beter kan worden. Ze kwam naar me toe, zette me voor een spiegel en vertelde me hoeveel potentie ze in mij zag. Dat opende mijn ogen en wakkerde mijn intrinsieke motivatie om voor herstel te kiezen aan. Ik besloot te gaan vechten voor mezelf, voor mijn leven en geluk.’

‘Een einde en een nieuw begin tegelijk’

Gesprekken, behandelingen en therapieën volgden, waardoor Eline langzaam maar zeker uit het diepe dal klom. ‘Nu, zes jaar later, gaat het goed met me en weet ik dat het kan: mezelf accepteren zoals ik ben, het leven omarmen en balans terugvinden. Een belangrijke les die ik geleerd heb, was dat niemand anders me van deze ziekte kon redden. Uiteindelijk moet je het gevecht zelf aangaan en de handvatten die je krijgt zelf toepassen. Bovendien gaat een eetstoornis eigenlijk niet over het eten zelf, maar om onderliggende problemen. Terugkijkend lag het probleem bij mij vooral in de manier waarop ik over mezelf dacht. Ik was zó onzeker, zó perfectionistisch en had zó’n negatief zelfbeeld, dat ik de controle vond in het niet eten. Hiermee kon ik alle vervelende gevoelens onderdrukken en ontsnappen aan het gevoel niet goed genoeg te zijn, niet leuk genoeg te zijn en niet te voldoen aan de verwachtingen van anderen. Althans… dat dacht ik, maar inmiddels weet ik beter. In werkelijkheid werd ik er namelijk helemaal niet leuker of mooier van’, vertelt ze. ‘Ik heb hard gewerkt aan mijn zelfbeeld. Dat ik nu een marathon kan lopen is een bevestiging dat ik zowel mentaal als fysiek sterk genoeg ben - het voelt als een einde en een nieuw begin tegelijk.’

Bang voor de man met de hamer is Eline niet. Ze heeft al zo veel pijn en angst moeten overwinnen tijdens haar eetstoornis, dat ze nergens meer tegenop ziet. ‘Als je eenmaal je grootste angsten hebt overwonnen, ben je bijna nergens meer bang voor. Als ik het zwaar heb, adem ik even rustig door en zeg ik tegen mezelf dat het bij de volgende kilometer wel weer beter zal gaan. Mijn ziekte heeft me uiteindelijk veel gebracht; het heeft me veel sterker gemaakt als persoon. En daar ben ik heel trots op!’

Lees vooral ook deel 3 van het interview waar Eline vertelt over de afgelopen weken.